در خواب و بیدار

این که نوشتن را از یاد برده ام اتفاق ناخوشایندی ست. نمی دانم دلیلش چیست. هیچ نمی دانم. دنبال یک راه ام. دنبال یک چراغ که نوشتن را دوباره یادم بیاورد. خلقِ جمله ها را یادم بیندازد و بتوانم بنویسم. کاش زودتر واژه ها بیایند و دستم را بگیرند.

در خواب و بیدار...

این شب ها رو آورده ام به رویا بافی. یادم است خیلی وقت پیش ـ یعنی از کودکی تا سه سال پیش ـ این کار را می کردم. هر شب قبل از خواب. هر شب یک موضوع، یا گاهی اوقات شب بعد ادامۀ شبِ قبل می شد و این طور یک رویایِ تمام عیار داشتم. حس لذت بخشی بود. تویِ رویا هیچ مرزی نداشتم و هیچ چیز نشدنی ای برایم وجود نداشت. حالا که به بعضی از رویاهایم فکر می کنم خنده ام می گیرد. نه اینکه مسخره باشند، نه، اما یک جورهایی حالا که رویاهایم را تجزیه می کنم به این نتیجه می رسم که زندگی چقدر زود تو را می نشاند کنار رویاهایِ خاک گرفته ات. بعد یادت می رود این هایی که داری و داشتنشان شده روالِ ز در خواب و بیدار...

راستش اگر یک سال پیش از من می پرسیدی زندگی یعنی چه؟ می توانستم برایت یک روزِ تمام ناله کنم که زندگی یعنی فلان و بیسار... که یعنی زندگی هیچ خوب نیست و اصلاً زندگی یعنی چه و اصلاً ما آمده ام به دنیا که چه؟ اما حالا فرق می کند... یعنی آنقدر دویده ام و آنقدر دارم می دوم که یک وقت هایی زمان کم می آورم برای زندگی. حالا می توانم برایت بگویم که هر ثانیۀ زندگی حساب و کتاب دارد. که همین لحظه هایی را که تویِ دنیایِ مجازی می گذرانیم یک طورهایی لحظات را مفت می دهیم و هیچ چیز نمی گیریم. ـ من استفاده از تکنولوژی را نفی نمی کنم ـ اما این آدم هایی که مدام یک گوشی دارند و سرشان ت در خواب و بیدار...

نشست داستان خوانی و گپ‌و‌گفت با «محمود حسینی‌زاد» انتشارات دُرِّدانش بهمن در روز پنج‌شنبه، 21/12/93 میزبان استاد «محمود حسینی‌زاد» است. در این نشست گفت‌و‌گویی پیرامون آخرین کتاب نویسنده «سرش را گذاشت روی فلز سرد» و همچنین داستان خوانی صورت خواهد گرفت. این نشست در ساعت 17:30 الی 19:30 و در شعبۀ 3 فروشگاه‌های کتاب بهمن، واقع در کرج، گلشهر، خیابان درختی، فروشگاه کتاب بهمن برگزار خواهد شد.دونقطه: امیدوارم که ببینمتان توی این نشست. :)   در خواب و بیدار...

نمی دانم. یکجوری ست که نمی شود گفت. تمام آن شب را به این فکر کردم که وقتی کسی را توی این دنیا دوست داری و هیچ وقت نگفته ای که دوستش داری، توی دنیایِ بعد هم هنوز دوستش داری؟ اصلا دنیای دیگری هست؟ بعدش دوباره دیدمش. خندیدیم. حرف زدیم و بعدش به رویِ خودم نیاوردم که اتفاقی افتاده میانِ دلم. دست تکان دادم و خداحافظی کردم. راستش خیلی وقت است که ته تهِ تمامِ این حس ها را می دانم. حالا تویِ تمامِ این روزها می گویم بیخیال. مثل اینکه زده باشی زیر سینی چای و همه چیز از همه پاشیده باشد. بیخیال.

در خواب و بیدار...

گمانم هیچ چیز جهان دیگر سر جایِ خودش نیست. چطور باید گفت؟ حالا هی زیر لب می خوانم «بی قرار توام و در  تنگم گله هاست». بعدش چه؟ بعدش انگار بخواهند توی دلم رخت بشویند. خودکار برمی دارم و گوشۀ کاغذ دایره می کشم. هی روی هم. چندباره و چندباره. کاغذ نازک می شود. سوراخ می شود. بس می کنم و دوباره توی دلم می خوانم «در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست». بعدش می گویم آخ. آخر نمی دانم چطور باید گفت. وقتی هستی و نیستی. وقت نیستی و نیستی. وقتی که نیستی و هیچ وقت نمی شود که باشی. اصلاً من دارم چه می گویم؟ چطور باید گفت؟ دستت. درست شروع قصه از دستت بود. تمامش کنم. فقط همین را بگو در خواب و بیدار...

بازگشت به کلمه... به نوشتن. به حضور میانِ قصه های خیالی...

در خواب و بیدار...

رجوع به گذشته یادت می آورد بارها پوست انداخته ای...

در خواب و بیدار...